Het Son Kul meer in Kirgizië ligt op ruim drieduizend meter. Een steile bergpas leidt naar het krater achtige meer. Boven gekomen worden we beloond met een uitzicht op het heldere blauwe water met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Wat een prachtige omgeving. In een van de yurt hotels kunnen we overnachten en kunnen we aanschuiven voor het avondeten. Samen met een groepje Fransen, een Duitser en een Nederlander. Op deze hoogte wordt het fris als de zo'n onder gaat. De temperatuur blijft met enkele graden boven het vriespunt. Al vroeg duiken we onze slaapzakken in en trekken er een extra deken over heen. Wat een mooie plek om te overnachten.

Met het binnenrijden van Kirgizië, zijn we ook over de helft van onze reis. We zijn iets meer dan vijftig dagen onderweg. In totaal hebben we al zo'n 12.000 kilometer afgelegd. In de komende vijftig dagen trekken we Door Kirgizië, Kazachstan, Mongolië, Rusland en de eindbestemming Japan.

Een van de hoogtepunten van onze reis is de Pamir highway door Tadzjikistan. Een grotendeels onverharde weg langs de grens met Afghanistan. Aan weerszijde van de grensrivier steile bergketens. Een prachtige omgeving om door heen te rijden. Brutus hield het redelijk op de onverharde wegen. We zijn alleen de uitlaat en de kentekenplaat verloren. De uitlaat is gerepareerd en de kentekenplaat is nu van karton.

De grensovergang tussen Oezbekistan en Tadzjikistan was een ware beproeving. Met name om Oezbekistan uit te komen kostte meer tijd dan er in. Het leek wel of alles open moest en alles gecontroleerd moest worden. Met name was er extra veel aandacht voor alle medicijnen. Ook de usb stick en telefoons werden gecontroleerd. Na vier uur konden we Door naar de grens met Tadzjikistan. Dit verliep veel gemoedelijker. Welcome in Tadzjikistan! Helaas viel de stroom uit, waardoor we moesten wachten tot de computer weer actief werd. Uiteindelijk reden we in het donker naar Dushanbe.

Op dag veertig, op weg naar Samarkand zijn we de 10.000 kilometer grens gepasseerd. 10.000 kilometer van huis en nog ongeveer 15.000 kilometer tot het einddoel Tokyo. Het midden van de reis zal ergens op de Pamir Highway in Tadzjikistan zijn.

Oezbekistan nam vroeger een belangrijke plek in op de zijderoute. Vooral de drie steden, Khiva, Buchara en Samarkand vormden zich tot handelssteden. In de steden staan prachtige moskeeën en koranscholen. Khiva, de eerste stad die we bezocht hebben, ligt binnen een lemen stadsmuur. Zodra je door de stadspoort loopt, is er alleen maar pracht van met mozaïek versierde gevels. Vanuit de oude 47 meter hoge minaret is er uitzicht over het stadje. Ook het centrum van Buchara kent deze prachtige bouwstijl. Hier is het dagelijkse leven meer vermengd met de oude gebouwen. Een mooie combinatie. Samarkand is vooral bekend om het Registan plein. Op dit plein staan één moskee en twee koranscholen tegenover elkaar. Dit is misschien wel de bekendste plek van Oezbekistan. Vooral s avonds geeft dit een schitterend plaatje.

De grensovergangen zijn soms wel een dingetje. Een formuliertje hier, een stempeltje daar. Het kost gewoon tijd. En dan hebben we gelukkig nog geen enkele keer alles uit Brutus hoeven halen, want dan zijn we nog wel even bezig. Bij de grensovergang van Turkmenistan naar Oezbekistan ging het Turkmenistan uit prima, maar aangekomen bij de Oezbeekse grens bleek deze gesloten. Dicht! Er zat niets anders op ons tentje voor de gesloten poort op te zetten, eten te koken en te wachten tot de volgende ochtend tot de grens weer open ging.

Misschien wel een van de meest bizarre bestemmingen tijdens onze reis in de gas krater van Derwaze. Niets voor niets wordt deze krater the door to Hell genoemd. De krater brandt al sinds 1971. Geologen stuitte toen op een met gas gevulde grot. De boortoren storte in, waardoor een groot gat van 70 meter doorsnede ontstond. Om ontlading van giftig gas te voorkomen, besloot men het af te branden. Men hoopte dat het gas binnen enkele dagen opgebrand zou zijn. Nu, 40 jaar later, brandt het nog steeds.

De boottocht tussen Azerbeidzjan en Turkmenistan is een onzeker factor in onze reis. De boot is een vrachtboot en vaart alleen als er voldoende vracht aan boort is. Als we in de haven komen blijkt er s avonds een boot te gaan. Wanneer de volgende boot gaat is niet duidelijk. De dag er na lijkt onwaarschijnlijk. We besluiten de boot te nemen. Na redelijk wat formaliteiten en enkele uren wachten kunnen we aan boord van de Turkmeense ferry. Als we de volgende ochtend wakker worden en land in zicht zien, nemen we snel een douche en pakken onze spullen in. Een vrachtwagen chauffeur gebaart echter, dat dit nog steeds Azerbeidzjan is. We zijn enkel de haven uit gevaren. We liggen voor anker. De hele dag gebeurt er niets. s Nachts ook niet. Uit gebaren begrijpen we dat de golven te hoog zijn, maar het kan ook zo zijn dat men aan deze zee van zee wacht tot toestemming in Turkmenistan. Pas na 48 uur wachten komt de boot in beweging. Na de derde nacht in onze hut zien we de volgende dag Turkmenbashi liggen. Toch duurt het dan nog tot negen uur s avonds wachten voordat we van boord kunnen. De douane formaliteiten kosten ook uren. Om een uur s nachts zijn we in ons hotel, maar wel in Turmenistan. Een nieuwe etappe van ons avontuur.

Verder naar het onbekende. Hoelang doe je eigenlijk met je deodorant, of tandpasta? Dingen waar je normaal geen rekening mee houdt. Als het op is ga ja naar de winkel om nieuwe aan te schaffen, maar hoeveel neem je mee als je 5 maanden op reis gaat? We gebruiken toch het liefst onze eigen deo en niet een of ander slap mongolisch aftreksel als het op is. Brutus is voorzien van 5 grote kisten met dingen die je vooraf denkt nodig te hebben. Wij samen 1 met reserve shampoo, nou ja, dat geldt eigenlijk alleen voor mij, deo, gel en dat soort geneuzel. De motorrijders hebben er een die is gevuld met dit soort dingen en wat reserve onderdelen. Verder is er een krat met levensmiddelen, en twee met keuken gereedschappen zoals bord, mok, bestek, pannen, messen en een heus koffiezetapparaatje. 2 reservewielen in en aan de auto, 4 motorbanden op het dak, 4 jerrycans om 80 liter extra brandstof mee te kunnen nemen, want aan de andere kant van de Kaspische zee zou de benzinestation dichtheid wel eens drastisch af kunnen nemen. Wat reserve onderdelen voor Brutus die ondanks zijn jonge voorkomen toch ook al weer 24 jaar oud is, en nog een heel lijstje aan aan dingen die we om welke reden dan ook msschien wel eens nodig zouden kunnen hebben. Want, zoals een oud griekse wijsheid luidt wie faalt in voorbereiding, bereidt voor om te falen.... Gisteren was onze eerste dag met 0 kilometers, een rustdag dus, iedereen was er ook wel aan toe, 26 mei, onafhankelijkheidsdag in Georgie, een kers op de taart die Tbilisi heet. Een leuke, grote stad, zeker een citytrip waardig. Vooral het oude gedeelte van de stad bruist van het leven. Speciaal voor deze dag is de enorme avenue afgesloten voor verkeer en gevuld met straatverkopers, podia waar lokalen hun in het jaar ervoor ingestudeerde stukje, mogen uitvoeren. De dag begon met een militaire parade, had als letterlijk hoogtepunt een rondje in het reuzenrad met fantatisch uitzicht over de stad en eindigde met een vuurwerkshow die alleen Milko heeft gezien omdat de rest vanwege wat onduidelijkheden over de aanvangstijd terug wandelde richting het hotel, shit happens. Ik weet het, Georgië ligt voor de meeste vakantiegangers niet echt op de route, maar mocht je toevallig in de buurt zijn....DOEN!

op 26 mei wordt in Georgië gevierd dat zij onafhankelijk zijn geworden van Rusland. Voor de 25ste keer wordt dit gevierd. Een nationale feestdag. In het centrum van de stad zijn podia met muziek, kraampjes met eten en drinken en is er een soort vrijmarkt. Op het centrale Freedom plein wordt een parade afgenomen. Militairen uit Georgië, Engeland en de Verenigde Staten marcheren het plein op. Het is gezellig in de stad. Ook naast het feest is Tiblisi een mooie stad. Oude kerken, het fort en de Tsminda kathedraal. In de smalle kronkelige straatjes in de oude stad liggen gezellige terrasjes. Het is gewoon geweldig om deze nationale feestdag hier te beleven.

Op weg naar Kazbegi, Op de route van Ushguli naar Gori belandden we voor de nacht in Kutaisi, de 2e stad van Georgië, maar op het eerste gezicht nauwelijks een bruisende metropool. Na een biertje op het plein door naar het hotel waar we werden verwelkomd door Zwarte Magica. Het hotel zelf had het meest weg van vila kakelbont, maar dan zonder paard, als je onze pk's in de voortuin tenminste niet meetelde. Na een snelle douche met heus warm water op zoek naar een eetplek die we vonden in een aangrenzend restaurant Imperior genaamd. Op 1 tafel na waren de voor 500 gasten gedekte tafels leeg. Van de mensen aan de bezette tafel kregen we een flesje niet te hachelen witte wijn, wat misschien ook wel de rede was dat ze het spul aan ons gaven. Na wat wijzen op de kaart en overleg in ons beste Georgies kregen we kip, iets van varken en een spies met rundvlees waaraan Milko ongenadig z'n fikken brandde, die profesioneel werden gekoeld in de witte wijn zodat die toch nog ergens goed voor was. Intussen waren de obers begonnen met de lege tafels van eten te voorzien, begon de live band georgiese volksliederen te bleren en liep de toko vol met 500 gillende meisjes begeleidt door stilzwijgende moeders en werd het toch nog een soort van gezellig. Zwarte magica diep ongelukkig achterlatend na een akkefietje met een handdoek togen we verder naar het oosten. Onderweg deden we een door een stelletje holbewoners uitgehakte stad in de rotsen aan, aten we iets wat we na een hap weer lieten staan en arriveerden we bij ons einddoel van de dag, Gori, geboorteplaats van een van de grootste dwazen uit de wereldgeschiedenis, uitvinder van het communisme, met daden achter zijn naam waar Sadam hoessein, Bin laden en Ghadaffi samen jaloers op zouden zijn, de heer Joseph Stalin. Dit alles is echter geen reden om in de achtertuin van Stalins geboortehuis een enorm museum te bouwen om deze man te eren. Geen slecht woord over de man te vinden overigens, mocht je überhaupt al Russisch en of Georgies kunnen lezen. Godsdienst is hier ook wel een dingetje, de Georgies-orthodoxe leer, ontworpen door de heilige Nino waarvan er in elke kerk wel een begraven ligt en kerken zijn er veel hier, achter elke boom staat er wel een verscholen. Kersen op de taart van Ronald die ze het liefst allemaal wil zien, maar na een bijna doodervaring bij het nemen van een foto bij kerkje 100.000 doen we er nog maar 3 per dag, al is het maar voor de veiligheid want in de meeste kerktuinen wemeld het ook nog eens van de slangen, levensgevaarlijk dus, kerkjes bezoeken. De volgende dag door richting het noorden, Kazbegi, 10 km onder de grens naar noord-ossetie/ rusland, beroemd om zijn kerkje, dat 300 meter hoger dan het stadje gelegen is en waarschijnlijk het eerste dat oppopt als je Georgië googled. Onderweg naar Kazbegi deden we in Mtskheta al drie kerkjes zonder slangenbeten aan, dus was de limiet al bereikt, maar goed, deze lag er zo fantastisch bij dat we het niet konden laten om het 6 km lange geitepad te trotseren en omhoog te klauteren. Mijn relaas over de weg van een paar dagen geleden naar Ushguli valt in vergelijking met deze weg in het niet. Vergeleken met deze was dat een snelweg, wat een drama. Met het koude zweet op de rug en het warme in de handpalmen kwamen we boven aan, alwaar het uitzicht alle ellende deed vergeten. Wauw, het kerkje, liggend in een waterig zonnetje met op de achtergrond de bergen van 5000 + meter, magnifiek. Na de nodige fotos met Brutus voor/achter, links/rechts en onder de kerk togen we in de stromende regen (alsof het al niet moeilijk genoeg was met droog weer) naar beneden, alwaar we de motorrijders een uurtje later als verzopen katers ontmoetten in het hotel. Denk je dat wij morgen op de motor ook naar boven kunnen. Nee, dat denk ik niet, waarna we moe maar zeer voldaan vertrokken richting dromenland, pfff, wat een dag weer.

Gisteren op de weg terug uit de Kaukasus ging er opeens een lampje branden op het dashboard. Een lampje dat normaal niet hoort te branden. De motor werd te heet. Direct hebben we Brutus aan de kant gezet. Het koelvloeistof niveau was veel te laag. Toch hadden we het niveau regelmatig gecontroleerd. In een garage extra koelvloeistof gekocht. Zou het door de bergen komen? Het hoogteverschil misschien. Vanochtend zijn we naar Tiblisi gereden. Hier zit ook een Landrover dealer. Op weg naar de garage liep de temperatuur opnieuw op. Omdat we de dealer niet konden vinden, zijn we naar een kleine garage gegaan. Direct hingen vier mannen onder onze motorkap. De. Lekkage lijkt bij de verwarming vandaan te komen. De beide slangetjes zijn nog goed. Probleem heater, zegt de monteur. Ik kan het repareren, maar dan geen verwarming. Een prima oplossing. Hopelijk is hiermee het probleem verholpen.

Leuk dat iedereen zo mee leeft met de reis en ook leuk dat er gereageerd wordt op de berichten. Helaas komt door een foutje in de site de naam van de reageerder niet mee. Plaats svp je naam aan het einde van het bericht. Het is wel zo leuk te zien wie wat schrijft. Overigens kun je alleen reageren als je aangemeld bent en via de link in de e-mails naar de website gaat.

Het kerkje op de top van een bergtop is misschien wel het meest bekende beeld van Georgie. De Tsminda Sameba kerk ligt op ruim 2000 meter hoogte. De laatste drie honderd meter zijn alleen over een onverhard pad te bereiken. Een weg met alleen maar kuilen en keien. De weg naar Ushguli was hier goed bij. Heel voorzichtig kropen we met Brutus naar boven. De moeite werd beloond. Op de top hadden we uitzicht op het beroemde kerkje. Fantastisch