De uitlaat van Milko zit los. De ring die de uitlaat bijeen moet houden is afgebroken. Al in Baku is het provisorisch gedicht, maar dit houdt iedere keer maar een week. Tijd voor een goede reparatie. Vanuit Nederland zijn de ringen opgestuurd naar Semey in Kazachstan, zodat ze daar gearriveerd zijn als wij daar ook zijn. Helaas. Geen pakketje. Ook de volgende dag niet. Het pakje staat bij de douane in Almaty. Uiteindelijk zit er niets anders op dan opnieuw voor een tijdelijke oplossing te gaan. In Semey is hiervoor gelukkig materiaal beschikbaar. Dit lijkt te houden. We kunnen weer door.

De navigatie leidt ons feilloos naar Almaty. Het is al laat na een lange dag rond de Charyn Canyon. Het is al schemerig op straat. Net bij het hotel rijden we het steegje voorbij waar het hotel moet liggen. We keren. Direct naderen er zwaailichten. Politie. We zijn een doorgetrokken streep over gereden. De eerste agent probeert het in het Russisch. Dit spreken wij niet zo goed. Zijn collega spreekt iets Engels. Hij gaat midden op de doorgetrokken streep staan met zijn armen gekruist. Hij wil het rijbewijs in beslag nemen om later de bekeuring te schrijven. Wij gebaren hem dat hij het indrukwekkende onleesbare formulier hier maar moet invullen. Op een apart papiertje doet hij een voorstel om er voor 200 dollar van af te zien. Als wij het papiertje krijgen voor een tegenbod, stellen wij voor om naar het bureau te gaan voor de bekeuring en daar het voorstel van de 200 dollar te bespreken. Nerveus wordt het formuliertje uit onze handen getrokken. Toeristen hè? Opeens mogen we weer door. Â

Met de auto door de rivier. De brug was voor een deel weggeslagen. Het resterende gedeelte van de brug was te smal en te instabiel om overheen te rijden. Er zat niets anders op om dwars door de rivier te rijden. Gelukkig heeft Brutus er geen problemen mee.

We hebben besloten om de route wat te verleggen. Oorspronkelijk zouden we via Bishkek, de hoofdstad van Kirgizie, naar Almaty rijden in Kazachstan. We besluiten echter om in Kirgizie onderlangs het tweehonderd kilometer lange Issyl Kul meer te rijden en via Karakol de grensovergang naar Kazachstan te nemen. Deze grensovergang ligt veel oostelijker. Net over de grens hier ligt het Konsay lake. Een meer in het berggebied rond de grens, dat ontstaan is tijdens een landverschuiving. De bomen die oorspronkelijk op de plek van het water stonden, steken nog altijd uit het water met hun kale stammen. De weg er naar toe is een ware uitdaging. Veel meer dan een karrenspoor is het niet. Tot tweemaal toe moeten we een rivier doorkruisen. Het water spettert flink op. Zonder problemen komen we aan de overzijde. In de nabijheid van het meer hebben we overnacht. s Avonds sloten we ons aan bij een kampvuur met Kazakken. Gelukkig spraken enkele van hen Engels. De vodka ging rond en er werd gezongen en gelachen. Wat een gastvrijheid.

Het Son Kul meer in Kirgizië ligt op ruim drieduizend meter. Een steile bergpas leidt naar het krater achtige meer. Boven gekomen worden we beloond met een uitzicht op het heldere blauwe water met de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Wat een prachtige omgeving. In een van de yurt hotels kunnen we overnachten en kunnen we aanschuiven voor het avondeten. Samen met een groepje Fransen, een Duitser en een Nederlander. Op deze hoogte wordt het fris als de zo'n onder gaat. De temperatuur blijft met enkele graden boven het vriespunt. Al vroeg duiken we onze slaapzakken in en trekken er een extra deken over heen. Wat een mooie plek om te overnachten.

Met het binnenrijden van Kirgizië, zijn we ook over de helft van onze reis. We zijn iets meer dan vijftig dagen onderweg. In totaal hebben we al zo'n 12.000 kilometer afgelegd. In de komende vijftig dagen trekken we Door Kirgizië, Kazachstan, Mongolië, Rusland en de eindbestemming Japan.

Een van de hoogtepunten van onze reis is de Pamir highway door Tadzjikistan. Een grotendeels onverharde weg langs de grens met Afghanistan. Aan weerszijde van de grensrivier steile bergketens. Een prachtige omgeving om door heen te rijden. Brutus hield het redelijk op de onverharde wegen. We zijn alleen de uitlaat en de kentekenplaat verloren. De uitlaat is gerepareerd en de kentekenplaat is nu van karton.

De grensovergang tussen Oezbekistan en Tadzjikistan was een ware beproeving. Met name om Oezbekistan uit te komen kostte meer tijd dan er in. Het leek wel of alles open moest en alles gecontroleerd moest worden. Met name was er extra veel aandacht voor alle medicijnen. Ook de usb stick en telefoons werden gecontroleerd. Na vier uur konden we Door naar de grens met Tadzjikistan. Dit verliep veel gemoedelijker. Welcome in Tadzjikistan! Helaas viel de stroom uit, waardoor we moesten wachten tot de computer weer actief werd. Uiteindelijk reden we in het donker naar Dushanbe.

Op dag veertig, op weg naar Samarkand zijn we de 10.000 kilometer grens gepasseerd. 10.000 kilometer van huis en nog ongeveer 15.000 kilometer tot het einddoel Tokyo. Het midden van de reis zal ergens op de Pamir Highway in Tadzjikistan zijn.

Oezbekistan nam vroeger een belangrijke plek in op de zijderoute. Vooral de drie steden, Khiva, Buchara en Samarkand vormden zich tot handelssteden. In de steden staan prachtige moskeeën en koranscholen. Khiva, de eerste stad die we bezocht hebben, ligt binnen een lemen stadsmuur. Zodra je door de stadspoort loopt, is er alleen maar pracht van met mozaïek versierde gevels. Vanuit de oude 47 meter hoge minaret is er uitzicht over het stadje. Ook het centrum van Buchara kent deze prachtige bouwstijl. Hier is het dagelijkse leven meer vermengd met de oude gebouwen. Een mooie combinatie. Samarkand is vooral bekend om het Registan plein. Op dit plein staan één moskee en twee koranscholen tegenover elkaar. Dit is misschien wel de bekendste plek van Oezbekistan. Vooral s avonds geeft dit een schitterend plaatje.

De grensovergangen zijn soms wel een dingetje. Een formuliertje hier, een stempeltje daar. Het kost gewoon tijd. En dan hebben we gelukkig nog geen enkele keer alles uit Brutus hoeven halen, want dan zijn we nog wel even bezig. Bij de grensovergang van Turkmenistan naar Oezbekistan ging het Turkmenistan uit prima, maar aangekomen bij de Oezbeekse grens bleek deze gesloten. Dicht! Er zat niets anders op ons tentje voor de gesloten poort op te zetten, eten te koken en te wachten tot de volgende ochtend tot de grens weer open ging.

Misschien wel een van de meest bizarre bestemmingen tijdens onze reis in de gas krater van Derwaze. Niets voor niets wordt deze krater the door to Hell genoemd. De krater brandt al sinds 1971. Geologen stuitte toen op een met gas gevulde grot. De boortoren storte in, waardoor een groot gat van 70 meter doorsnede ontstond. Om ontlading van giftig gas te voorkomen, besloot men het af te branden. Men hoopte dat het gas binnen enkele dagen opgebrand zou zijn. Nu, 40 jaar later, brandt het nog steeds.

De boottocht tussen Azerbeidzjan en Turkmenistan is een onzeker factor in onze reis. De boot is een vrachtboot en vaart alleen als er voldoende vracht aan boort is. Als we in de haven komen blijkt er s avonds een boot te gaan. Wanneer de volgende boot gaat is niet duidelijk. De dag er na lijkt onwaarschijnlijk. We besluiten de boot te nemen. Na redelijk wat formaliteiten en enkele uren wachten kunnen we aan boord van de Turkmeense ferry. Als we de volgende ochtend wakker worden en land in zicht zien, nemen we snel een douche en pakken onze spullen in. Een vrachtwagen chauffeur gebaart echter, dat dit nog steeds Azerbeidzjan is. We zijn enkel de haven uit gevaren. We liggen voor anker. De hele dag gebeurt er niets. s Nachts ook niet. Uit gebaren begrijpen we dat de golven te hoog zijn, maar het kan ook zo zijn dat men aan deze zee van zee wacht tot toestemming in Turkmenistan. Pas na 48 uur wachten komt de boot in beweging. Na de derde nacht in onze hut zien we de volgende dag Turkmenbashi liggen. Toch duurt het dan nog tot negen uur s avonds wachten voordat we van boord kunnen. De douane formaliteiten kosten ook uren. Om een uur s nachts zijn we in ons hotel, maar wel in Turmenistan. Een nieuwe etappe van ons avontuur.

Verder naar het onbekende. Hoelang doe je eigenlijk met je deodorant, of tandpasta? Dingen waar je normaal geen rekening mee houdt. Als het op is ga ja naar de winkel om nieuwe aan te schaffen, maar hoeveel neem je mee als je 5 maanden op reis gaat? We gebruiken toch het liefst onze eigen deo en niet een of ander slap mongolisch aftreksel als het op is. Brutus is voorzien van 5 grote kisten met dingen die je vooraf denkt nodig te hebben. Wij samen 1 met reserve shampoo, nou ja, dat geldt eigenlijk alleen voor mij, deo, gel en dat soort geneuzel. De motorrijders hebben er een die is gevuld met dit soort dingen en wat reserve onderdelen. Verder is er een krat met levensmiddelen, en twee met keuken gereedschappen zoals bord, mok, bestek, pannen, messen en een heus koffiezetapparaatje. 2 reservewielen in en aan de auto, 4 motorbanden op het dak, 4 jerrycans om 80 liter extra brandstof mee te kunnen nemen, want aan de andere kant van de Kaspische zee zou de benzinestation dichtheid wel eens drastisch af kunnen nemen. Wat reserve onderdelen voor Brutus die ondanks zijn jonge voorkomen toch ook al weer 24 jaar oud is, en nog een heel lijstje aan aan dingen die we om welke reden dan ook msschien wel eens nodig zouden kunnen hebben. Want, zoals een oud griekse wijsheid luidt wie faalt in voorbereiding, bereidt voor om te falen.... Gisteren was onze eerste dag met 0 kilometers, een rustdag dus, iedereen was er ook wel aan toe, 26 mei, onafhankelijkheidsdag in Georgie, een kers op de taart die Tbilisi heet. Een leuke, grote stad, zeker een citytrip waardig. Vooral het oude gedeelte van de stad bruist van het leven. Speciaal voor deze dag is de enorme avenue afgesloten voor verkeer en gevuld met straatverkopers, podia waar lokalen hun in het jaar ervoor ingestudeerde stukje, mogen uitvoeren. De dag begon met een militaire parade, had als letterlijk hoogtepunt een rondje in het reuzenrad met fantatisch uitzicht over de stad en eindigde met een vuurwerkshow die alleen Milko heeft gezien omdat de rest vanwege wat onduidelijkheden over de aanvangstijd terug wandelde richting het hotel, shit happens. Ik weet het, Georgië ligt voor de meeste vakantiegangers niet echt op de route, maar mocht je toevallig in de buurt zijn....DOEN!

op 26 mei wordt in Georgië gevierd dat zij onafhankelijk zijn geworden van Rusland. Voor de 25ste keer wordt dit gevierd. Een nationale feestdag. In het centrum van de stad zijn podia met muziek, kraampjes met eten en drinken en is er een soort vrijmarkt. Op het centrale Freedom plein wordt een parade afgenomen. Militairen uit Georgië, Engeland en de Verenigde Staten marcheren het plein op. Het is gezellig in de stad. Ook naast het feest is Tiblisi een mooie stad. Oude kerken, het fort en de Tsminda kathedraal. In de smalle kronkelige straatjes in de oude stad liggen gezellige terrasjes. Het is gewoon geweldig om deze nationale feestdag hier te beleven.