Van 1 juli tot en met 26 juli gaan we op pad naar de Noordkaap. De Noordkaap is het meest noordelijke stukje van het Europese vasteland.

Vandaag zijn we na 23.500 kilometers, 21 landen, 28 grensovergangen, 21 keer door de politie staande gehouden, maar zonder bekeuringen, ruim 70 keer getankt per voertuig, 3000 liter diesel voor Brutus en een vergelijkbare hoeveelheid benzine voor de motoren. Een lekke band. Een keer compleet vast gezeten in de modder. Een paar kleine valpartijtjes, maar zonder aanrijdingen HEBBEN WE VANDAAG TOKYO BEREIKT.

Vanuit Ulaanbaatar is het 4.000 kilometer rijden over de Trans Sebirian highway. EEn afstand die we ons in Nederland nauwelijks voor kunnen stellen. Aan het eindevan de highway ligt Vladivostok. Vladivostok klonk vroeger op school als een plaats aan het einde van de wereld. Nu staan wij er. We zijn er helemaal naar toe gereden. Fantastisch.

Als je lange dagen op de motor doorbrengt zoals nu in Siberia is er veel tijd om na te denken over van alles en nog wat. Heel erg op de weg hoef je niet te letten, het asfalt is goed en het verkeer gedraagt zich redelijk netjes. Soms word je dan wat filosofisch en ga je denken over de zin en onzin van dingen. Zoals geloof en bijgeloof. Op onze reis richting het oosten zijn we door allerlei landen en culturen gekomen waarbij onlosmakelijk je in aanraking komt met een van de grootste bindende factoren tussen mensen hier en dat is vaak het geloof. Toch anders dan in onze grotendeels ontkerkelijkte samenleving. Bijgeloof is volgens Wiki een niet op godsdienst of wetenschap gebaseerd geloof. Volgens mij is geloof als religie ook niet op wetenschap gebaseerd want als iets wetenschappelijk bewezen is is het geen geloven meer maar feit. Wetenschap is gebaseerd op empirie en falsificatie. Zolang er niet bewezen kan worden dat er een God, Allah of hoe je het ook wil noemen bestaat staat geloof voor mij gelijk aan bijgeloof. Ik wil best aannemen dat er een historisch figuur heeft bestaan als Jezus of Mohammed maar daar houdt het dan wat mij betreft wel een beetje op. Laat onverlet dat iedereen vrij staat of dat het in ieder geval vrij zou moeten zijn om te geloven wat je wil en dat je dat moet respecteren (in principe). Geloof is nooit een belangrijk item geweest tijdens onze ontmoetingen. Als je je een beetje houdt aan de lokale gebruiken was het nooit een probleem om een kerk, moskee of tempel te bezoeken. Mensen wilden soms vol trots bijvoorbeeld 'hun' moskee of klooster laten zien. Geloof als religie staat voor mij zoals ik eerder zei dan ook gelijk aan bijgeloof. Bovennatuurlijke of magische krachten toekennen aan iets dat niet bestaat of aan een object. Ook ik maak me daar schuldig aan. Op mijn reis word ik vergezeld door verschillende mascottes/gelukspoppetjes en andere dingetjes. 1 zit permanent op de motor, 1 zit in de bagage en enkelen zitten 'op mijn lijf'. Ze dienen 'ter bescherming' van lijf en leden. Als zodanig hecht ik er waarde aan en raak ik zelfs in paniek als ik ze niet zie of vind maar waarschijnlijk meer doordat ik daarbij denk aan diegenen die mij lief zijn en ze aan mij gegeven hebben dan dat ik ze bovennatuurlijke machten toeken. De enige keer dat ik echt hard gevallen ben met de motor had ik diegenen die ik op mijn lijf draag echter niet op zak. Dus misschien toch.....

Bij het verlaten van Mongolie passeerden we het laagste punt van het land. Dit meer ligt nog altijd op 500 meter, hoger dan heel Nederland. We dachten een strandje op te rijden bij het meer, maar zakten weg in een zware drassige klei. Brutus zat tot de assen vast. Enkele lokalen te paard kwamen helpen. Zij haalden wat hout voor onder de wielen en hielpen duwen. Na een uurtje ploeteren hadden we Brutus weer los. Gelukkig.

Mongolie, het grote onbekende land. Wat wisten we nou eigenlijk van Mongolie. Dat het zo verschrikkelijk groot is en leeg. En dat de wegen voor een groot deel onverhard zijn. Vroeger stond er bij mijn vader een boek in de kast over de wereld met verhalen over verre landen en kleurenfoto's. Mongolie stond er ook in kan ik me herrineren, iets over het worstelen met verschoten foto's van weleer van mannen met kleine pakjes die worstelen en dansen als een adelaar. Maar verder wisten we er toch niet veel van. Het land in komen was al een dingetje, de grens ging dicht. Vanaf zondag 10 juli voor 5 dagen. We horen verschillende verhalen dat het is vanwege het Nadam festival of de ACES meeting. Afijn, gelukkig waren wij op zaterdag bij de grens, dat was dan een mazzeltje maar er stond wel een rij van 300 meter voor die grens waar brutus ook in stond. Wij brutaal naar voren gereden, de locals vonden het geen probleem, die wilden weer en masse op de foto met de motor en hun berijders. De grens zelf was ff een dingetje, een blaffende Rus die een immigratieformulier wilde dat we toch echt niet gekregen hadden bij binnenkomst maar later bleek het te gaan om een stukkie papier dat we gekregen hadden bij binnenkomst in Kirgizie. Ja hallo, dat is een eeuwigheid geleden. Maar toen dat ook opgelost was ging het verder eigenlijk vrij probleemloos. Brutus had ontdekt dat je tegen betaling van 40 dollar aan een local voor kon dringen in de rij dus gelukkig waren die ook nog op tijd binnen. Eerste stop Olgi. Snelweg, lekker hoor. Zalig zijn de onwetenden. Volgende dag Khovd. Eerste stukkie snelweg maar daarna begon de ellende. Modder, zand, kuilen, keien, niet te doen. Wat een drama. Uitgeput in Khovd. De volgende dagen, was wel duidelijk, vooral dit soort bagger. Een ernstige mentale dip besloot mij om mijn motor proberen te vervoeren naar de volgende of daarna volgende halte met een truck of zoiets. Derhalve zat ik de volgende dag met een uit elkaar gehaalde motor in een landcruiser de volgende 440 km naar Altai te overbruggen. Met regen en een 'weg' die mij sterkte in de overtuiging dat ik hier goed aan gedaan had. S'-nachts om 2 uur in Khovd, improvisorisch de motor in elkaar gezet en slapen. Volgende stuk van de route toch zelf proberen, nieuwe rit in een auto denken we onmogelijk en anders is de reis voor mij voorbij. Dus toch maar proberen. Onderweg komen we in een mini dorpje waar ze aan t worstelen zijn. Even denk ik terug aan mijn jeugd en het boek van mijn vader. Een speciaal moment. Later op de dag hebben we weer regen, regen, regen. Alles veranderd in modder, nat zand etc. Dramatisch. 60 km voor Bajanghonkor, het einddoel van de dag zie ik het echt niet meer zitten. Het wordt donker, we zijn tig keer onderuit geslipt, mijn enkel is verdraaid en de 'weg' is nog steeds zwaar zaad. Wilco wil perse in een hotel slapen en zo ploeteren we voort met alle verlichting aan, Wilco voor me rijdend waarna we met een gangetje van 15 km/uur de stad bereiken. Thuisfronten waren enigszins ongerust want die hadden nog steeds geen eindboodschap gehad dat alles goed was. De boys waren met brutus naar de stadsgrens gereden en stonden ons op te wachten om ons te escorteren naar het hotel. Zij hadden voor eten en drinken gezorgd. Het volgende probleem met de motor dient zich aan. Het achtertandwiel heeft nauwelijks nog tanden. Eigenlijk willen we zo snel mogelijk naar Ulaanbator waar een KTM garage zit. Op zich loopt de motor nog goed en onderweg naar UB passeren we de afslag naar Karkorum waar een groot klooster ligt dat we eigenlijk toch wel willen zien. Dat betekent wel 150 km echter meer draaien met een al verrot tandwiel. Toch maar besloten om het risico te nemen. Gelukkig stort het weer van de regen en hebben we tot nog toe nog nauwelijks een fatsoenlijke droge dag gehad in Mongolie. We slapen in een super-ger met kamerbreed tapijt em airconditioning die vandaag dienst doet als verwarming. Volgende dag klooster erg mooi. Gelukkig komt het volgende probleem met de motor er alweer aan, voor de tigste keer de uitlaat. Zo rij ik later die dag met teveel decibels en een medium-rare rechter been Ulaanbator in. KTM garage nog niet zo 1-2-3 gevonden maar uiteindelijk lukt het. Alle onderdelen uiteraard weer niet op voorraad. Bestellen kan wel maar gezien de eerdere ervaringen met de ringen in Kazachstan zeggen we dat er andere oplossingen voor moeten komen. Er wordt een hotel voor ons gezocht en de motoren gaan nu nog mee naar het hotel, de volgende dag de garage in. Ketting en tandwielen een probleem want de huidige ketting past niet op de tandwielen. Dan maar een nieuwe ketting maar daarvoor moeten de voortandwielen worden afgeslepen want anders past dat ook weer niet. Voor de uitlaat gaat de motor voor de 5e keer uit elkaar en er wordt weer een noodoplossing gemaakt met metalen ringen en asbestdraad etc. Ik wil het allemaal niet meer zien. UB is prettig om te verblijven. Modern centrum. Lekker eten, mooiere vrouwen etc. Maar na 4 dagen is het wel welletjes en moeten we door, ook al omdat we definitief uitsluitsel hebben gekregen van Mototrails over de boot naar Japan. We gaan mee!!! We moeten dus wel op tijd in Vladivostok zijn. UB uit eerst naar turtle rock en het bizarre Djenghis Khan monument en daarna door richting Ondorhaan. De weg is nog goed maar de afstand is te groot en we redden het niet, kamperen in het wild dus. De volgende dag dan maar meer kilometers maken, maar dit maakt het wel een dag van bijna 400 km. Gelukkig is de weg een dikke rode streep op de kaart. Ja een dikke rode streep door de plannen want snel na Ondorhaan houdt de weg op en gaan we het weiland in. Nog redelijk te rijden overigens doordat het droog is. Een kleine nederzetting onderweg om wat te drinken komt in zicht en 3 kilometer buiten het dorp knal ik keihard onderuit met een gangetje van zo'n 60 per uur. Elleboog stuk door pak heen maar niks gebroken. Wachten tot Wilco terugkomt om de boel weer op te hijsen en bibberend doorrijden naar het dorp. Het is al laat en het halen van het einddoel wordt erg moeilijk, dit ligt nog 200 km ver en het is al na vieren. Meteen na vertrek uit het dorp begint het te storten van jewelste. Meteen glij ik weer onderuit in een hoop zand. De weg veranderd in een glijbaan van modder en nat zand. We rijden nu in een soort kolonne. Brutus voorop, ik in het midden en Wilco blijft gelukkig achter mij. Zo glibberen en glijden we een paar uur door totdat we in the middle of fucking nowhere een gehucht zien. Slapen kunnen we er ook alhoewel het lang duurt voordat we daar uitsluitsel over hebben. Morgen maar weer verder kijken. Volgende dag droog en aan de andere kant van het dorp ligt ook een weg, lijkt op een snelweg in aanbouw. We pakken wat van deze stukjes totdat we bijna van de weg af worden getorpedeerd door een boze wegwerker met een wals. Ploeteren in het nog natte zand dan maar totdat opeens als een fata morgana een snelweg opduikt met perfect asfalt. Zo hebben we een heerlijk laatste 80 kilometers. Morgen gaan we Mongolie uit, waarschijnlijk geen snelweg en een behoorlijke afstand van 220 km. Ik zal er niet rouwig om zijn als ik in Rusland ben. Mongolie heeft mijn hart niet gestolen. Mongolie was voor mij het grootste ongemak.

Tijdens onze reis door Mongolie komen we ook verschillende dieren tegen. Grote kuddes schapen en geiten maken zich meestal uit de voeten als wij er aan komen. Kuddes koeien en paarden zijn vaak moeilijker te vermurwen. Kamelen houden een veilige afstand. Op weg naar Choibalsan zat er een jonge steppen-arend op de weg. Milko reed voorop en ging er van uit dat het beest tijdig weg zou vliegen. Dat deed hij te laat. In de beweging weg te komen raakt de roofvogel de spiegel en klapt tegen de helm aan. Een flinke klap. Milko kon gelukkig overeind blijven. Het beest heeft de klap overleeft. Na eerst even dizzie geweest te zijn, krabbelde het jonge dier weer wat op. Milko was alleen flink geschrokken.

Net buiten Ulaanbaatar staat het indrukwekkend grote standbeeld van Chenggis Khaan. Het beeld is veertig meter hoog. Al van afstand zie je Chinggis te paard al staan. In de staart van het paard zit een lift. Via het lijf van het paard kun je tot op het hoofd van het paard komen. Hiervandaan heb je uitzicht over de omgeving, maar ook op Chingges Khaan zelf. Indrukwekkend.

De slechtexwegen en in het bijzonder de slechtexwegen in Mongolië hebben hun tol geëist. De achtertandwielen van de motoren waren compleet versleten bij het binnenrijden van Ulaanbaatar. Gelukkig kon de KTM dealer ze vervangen. Ook de Landrover dealer in Ulaanbaatar moest aan de bak. De linker voor veer was gebroken. Zij hebben de veren aan de voorzijde vervangen. Hierdoor staat Brutus weer wat hoger op zijn wielen.

Tijdens de communistische periode was het Boeddhisme verboden. Veel kloosters zijn toen gesloopt. Toch hebben sommige tempels de sloophamer weten te ontwijken. Het Erdene Zuu klooster in de oude hoofdstad Kharkhorin is hier een mooi voorbeeld van. Prachtige Boeddhistische tempels met daarin de Boeddha van het verleden, heden en de toekomst. Ook in Ulaanbaatar liggen nog kloostercomplexen ingeklemd tussen de hoge flatgebouwen. Monniken bidden hier nog iedere dag. Bijzonder om dit mee te maken.

Onze reis door Mongolie valt precies gelijk met het Nadeem festival. Veel festiviteiten zijn in de hoofdstad Ulaanbaatar (waar wij pas na het festival zijn), maar ook op het platteland tussen Altai en Bayankhonkor wordt het gevierd. In een klein dorpje onderweg is iedereen uitgelopen in traditionele kledij voor Mongools worstelen. Natuurlijk keek men even vreemd op door onze aanwezigheid, maar de aandacht ging weer snel naar de wedstrijd. Leuk om dit evenement zo mee te maken.

Dat Mongolië een groot land is niet het grootste probleem. Maar dat geasfalteerde wegen ontbreken maakt het lastig om door dit grote land te reizen. De west Oost verbinding is grotendeels onverhard. Honderden kilometers zandpaden. Als een zandstorm te veel kuilen of ribbels heeft start vanzelf iemand met een nieuw spoor. Soms wel zes sporen naast elkaar. Het is iedere keer zoeken naar het beste stukje en kuilen blijven ontwijken. Opschieten doet het niet. De gemiddelde snelheid op zandpaden is nog geen dertig kmpu

Zaterdag vroeg op om naar de grens met Mongolië te rijden. Als we aankomen staat er al een lange rij. Een hele lange rij. Het blijkt dat de grens na vandaag voor vijf dagen dicht gaat in verband met feestdagen in Mongolië. Iedereen wil nog vandaag de grens over. We schatten zeker honderd auto's voor ons. Telkens worden vijf auto's toegelaten. Dit gaat wel even duren. Na vierenhalf uur wachten staan wij bij het hek. En dan hebben we nog iemand geld gegeven om zijn plek in de rij over te nemen. Anders waren we niet zeker of we voor sluitingstijd de grens konden passeren. Daarna volgen de grensformaliteiten. Na bijna zeven uur rijden we Mongolië binnen, na een dag vooral gewacht te hebben.

Vanuit Kazachstan rijden we een klein stukje door Rusland. Door de Altai mountains om precies te zien. Een route van ongeveer duizend kilometer door het leefgebied van de Altai's. De route is prachtig. De weg volgt de Katun rivier. Aan weerszijde prachtig begroeide bergen. Links en rechts komen bergbeekjes bij de rivier. De Altai mountains zijn ook een populaire vakantiebestemming voor veel Russen. Lekker kamperen langs de rivier. Ook wij - de auto-rijders, de motorrijders zijn een dag achterop - zetten ons tent op op een campsite langs de Katun rivier. Al direct hebben we aanspraak. Hoewel wij geen woord Russisch spreken en zij geen woord Engels worden we uitgenodigd voor Russisch whiskey. Waarschijnlijk hebben ze zelf al het nodige genuttigd, want het stel lijkt flink aangeschoten. Dronken, maar niet vervelend dronken. Bij het kampvuur spreken we ook andere Russen. Zij spreken redelijk Engels. Ze wisselen ervaringen over Mongolië uit. Wanneer we onze tent in gaan hebben we een gezellig avond achter de rug

De uitlaat van Milko zit los. De ring die de uitlaat bijeen moet houden is afgebroken. Al in Baku is het provisorisch gedicht, maar dit houdt iedere keer maar een week. Tijd voor een goede reparatie. Vanuit Nederland zijn de ringen opgestuurd naar Semey in Kazachstan, zodat ze daar gearriveerd zijn als wij daar ook zijn. Helaas. Geen pakketje. Ook de volgende dag niet. Het pakje staat bij de douane in Almaty. Uiteindelijk zit er niets anders op dan opnieuw voor een tijdelijke oplossing te gaan. In Semey is hiervoor gelukkig materiaal beschikbaar. Dit lijkt te houden. We kunnen weer door.